DENISE IS ELLA

Denise Jannah, 'Lady of Jazz', kruipt in de huid van Ella Fitzgerald, 'Queen of Jazz'.

In een prachtige show staat Denise  alleen op het podium met pianist Danny van Kessel.

Ze zingt onder meer Lady Be Good, My Heart Belongs To Daddy, That Old Black Magic en Nature Boy.

Tussen de songs door vertelt ze het verhaal van het leven en de carrière vol ups en downs van Ella Fitzgerald.

Om het historische effect te versterken trekt ze spelenderwijs tijdens de voorstelling een andere jurk aan.






















Een hoogtepunt is Basin Street Blues. Terwijl op de achtergrond een projectie van Louis Armstrong getoond wordt, zingt Denise een duet met zichzelf, waarbij ze de rollen van Ella en Louis meesterlijk afwisselt.

Gaat dat zien, nog tot half december in verschillende Nederlandse steden.

JAZZFOTO'S UIT DE TIJD VAN DE JAZZ

In Edam, aan het IJsselmeer, iets ten noorden van Volendam, ligt aan het water een zeilerspaviljoen waar 's winters een jazzclub is gevestigd: Mahogany Hall Jazzclub.

Hier treden vaak combo's van grote reputatie op,
bijvoorbeeld op 30 oktober Peter Beets
en op 20 november Michiel Borstlap.
Daarnaast zijn er regelmatig tentoonstellingen van jazzfoto's en jazzkunst.



Op zondag 12 oktober werd  een fototentoonstelling geopend.
Nachtwerk: jazzfoto's van Ronald Hoeben.
De meeste foto's zijn genomen in de jaren zeventig en tachtig.
Er hangen prachtige zwartwit portretten van onder anderen Stan Getz, Gerry Mulligan, Miles Davis, Count Basie, Charles Mingus en ook een paar grote kleurenfoto's.
Veel van deze foto's zijn verschenen in de Haagse Post bij stukken van Bert Vuijsje.


Het openingswoord werd gesproken door Martin Schouten, die jazzverhalen voorlas uit zijn nieuwe boek Kippensoep met Cor.




Daarna sprak Ronald Hoeben zelf een kort woordje vol ironische zelf-depreciatie.
Op de achtergrond de kleurenfoto van Rahsaan Roland Kirk met zijn vele saxofoons.

De middag werd muzikaal opgevrolijkt door Clous van Mechelen (met gipsbeen) piano en zang, en Rinus Groeneveld op tenorsaxofoon.

Er was nog een andere fotograaf aanwezig die zich onder meer op jazz specialiseert: Pieter Boersma - hier zie je hem in actie.

En natuurlijk was er, zoals altijd, een tafel waar je cd's van het Nederlands Archief kon kopen bij Bert Vuijsje.

De tentoonstelling Nachtwerk: jazzfoto's van Ronald Hoeben is nog tot 21 december te bekijken - tijdens concerten - in de Mahogany Hall Jazzclub, Zeevangszeedijk 7a in Edam.

Foto bovenaan: Zoot Sims, Concertgebouw Amsterdam, 26 februari 1971.

ONTROERENDE CD VAN TAMARA EN CEES

Der eerste Nederlandstalige jazz-cd  Ik zei ja van zangeres Tamara Hoekwater en Cees Hamelink werd gepresenteerd.
Samen met de  andere knappe mannen van het Bourgondisch Combo gaven ze een voorproefje op 3 oktober in de Amsterdamse Academische Club.







   




























De CD is opgedragen aan Seija, de vrouw van Cees Hamelink, die vorig jaar overleed.




Er staan louter Nederlandstalige nummers op, alle teksten zijn van de hand van Cees Hamelink, maar de muziek komt meestal uit het American Songbook.
Alleen het eerste nummer Voor Seija is instrumentaal. 
De teksten van de liedjes waren vaak zó raak, en de uitvoering door Tamara Hoekwater was zo doorleefd, dat je de ontroering onder het publiek kon voelen.


Op de CD staan echte juweeltjes, zoals Vragen  (In the Wee Small Hours of the Morning), vertaald door Cees Hamelink tot:
'In de uurtjes van de vroege ochtend  / als de wereld overal nog slaapt / dan dringt pas tot je door dat zij er niet meer is / en weet je weer hoe erg je haar nog mist'.
Daar kan niemand droge ogen bij houden.


Andere voorbeelden: Je moest het wel zijn - uiteraard It had to be you,  en  Of niet? Of niet? - That's All.








Cees Hamelink met zijn accordeon, Jacques Schols bas, en saxofonist Arthur Heuwekemeijer, die nooit zijn hoed af zet.






Een tevreden  glimlach van 'vader en dochter' - Cees' woorden.


De CD is verkrijgbaar via www.bourgondischcombo.com

en ook via http://www.tamara-hoekwater.nl 

AUTUMN IN NEW YORK

New York, The Big Apple, hier is de jazz nog levend en zijn er tientallen clubs met live-muziek.
Maar we zagen wel zeer bejaarde muzikanten, levende jazzlegendes.

In het chique Birdland hoorden we de 89-jarige jazz-zangeres/pianiste Barbara Carroll, die de tijd van Charlie Parker en Dizzy Gillespie op 52nd Street nog actief heeft meegemaakt.

Zo mooi en jong als op het affiche is ze niet meer, maar ze zag er prachtig uit, hoewel wat mager, in een donkergroene jumpsuit met prachtig rood opgestoken haar.

Ze was nog geestig en vol energie, vertelde grappige verhaaltjes tussen de nummers door.

Maar bovenal speelde ze kristalhelder op de piano.

Ze had een uitstekende bassist bij zich:
Jay Leonhart.

Ze speelde en zong onder meer:
Lullaby of Birdland & September in the Rain (als hommage aan George Shearing)
I Won't Dance
How About You
You Fascinate Me So
Have You Met Miss Jones
En een Ellington/Strayhorn-medley (Lotus Blossom, I Didn't Know About You, Things Ain't What They Used To Be)

Een onverwachte verrassing in Birdland. Daar kwam Rein de Graaff binnen met zijn vrouw Francien.
Niet om te spelen natuurlijk, maar gewoon als liefhebber die net als wij nieuwsgierig was naar deze beboplegende. Dat was een feestelijke ontmoeting natuurlijk.
De avond werd dan ook besloten met een gezamenlijk etentje in het uitstekende Italiaanse restaurant Scarlatto.

Op zondag gingen we naar een heel andere jazzclub, de net geopende piano-room Mezzrow, genoemd naar de roemruchte klarinettist Mezz Mezzrow, tevens schrijver van het even roemruchte boek Really The Blues.

In deze kelder in Greenwich Village was alleen een bar, geen restaurant, en de wijn kostte $ 10 per glas. Entree was $ 20 per persoon. 

Hier trad op Richard Wyands, een 86-jarige pianist die met alle groten uit de jazz heeft gespeeld.

De bassist was John Webber, maar die maakte minder indruk.

De enthousiaste eigenaar van de club, Spike Wilner, speelde vooraf nog even zelf op de piano.

 Bij de MET (opera) kon je buiten op een scherm de voorstelling binnen volgen. Ze speelden Mozarts Le Nozze di  Figaro. Je moest tickets hebben (voor buiten ook), maar doordat het nogal koud was, zat het niet vol en mochten wij er zo maar in.

Een mooi cultureel weekje in de zich altijd vernieuwende hoofdstad van de wereld.

Deze toren is gebouwd op Ground Zero, waar voorheen de Twin Towers van het World Trade Center stonden.

DALI IN FLORIDA

In het charmante stadje St. Petersburg, Florida, staat een schitterend Salvador Dali-museum.

Het rijke echtpaar Reynold en Eleanor Morse heeft zijn privé-collectie in een speciaal daartoe gebouwd museum ondergebracht. Een paar jaar geleden bezochten we het 'oude' museum, een simpele betonnen blokkendoos. Nu is er dit nieuwe gebouw aan het water, met spectaculaire architectuur in de stijl van de kunstenaar, dat in 2011 werd geopend.
De collectie is de op één na grootste ter wereld, na het Dali Theatermuseum in zijn geboortestad Figueres in Spanje.

Helaas mocht je de geëxposeerde werken niet fotograferen.
Wel de bijzondere wenteltrap, achter de bijzondere glazen constructie met uitzicht op de jachthaven.

De kartonnen Dali is hier speciaal voor de bezoeker neergezet.

Om St. Petersburg te bereiken moet je een hoge tolbrug oversteken. 

Tja, iedereen wil wel met deze bijzondere man op de foto.

SARASOTA SWINGS

Waar we ook gaan, altijd is er jazz. Dus ook tijdens onze Amerikaanse september-vakantie.
In Sarasota, aan de westkust van Florida, zagen we de aankondiging van een jazzconcert in de wine-bar Burns Court Café, waar we onmiddellijk gingen reserveren.
We waren ooit in dit deel van Florida beland doordat Rob Pronk hier elke winter drie maanden lang verbleef - op het nabije Longboat Key - en we hem gingen opzoeken. Nu, na zijn dood, kwamen we nog eens terug naar deze aangename omgeving.

De legendarische pianist/arrangeur Tommy Goodman, die inmiddels 90 moet zijn, en nog met Benny Goodman (geen familie) en Louis Armstrong heeft gewerkt, was er tot onze spijt niet. Hij moest de volgende ochtend vroeg 'naar een bruiloft in New York' .
Gelukkig zat er wel een andere pianist met een heel aardige band die ons een swingende avond bezorgde.

Pianist Dick Hamilton (eigenlijk een trombonist die jaren in de studio's van Los Angeles werkte) en bassist  John DeWitt.

Er kwam een uitstekende bugelspeler bij, Jim Martin.
Hij vertelde, tot onze plezierige verbazing, dat een van zijn favorieten Ack van Rooyen is - wereldberoemd in Florida dus

Bill Carmichael speelde tenorsax en klarinet.

Ze speelden klassieke Amerikaanse songs, zoals
The Way You Look Tonight
Softly As In A Morning Sunrise
Darn That Dream
If I Were A Bell
I Remember You
My Heart Stood Still

Zo hadden we een swingende avond in een gezellig jazzcafé in Sarasota. De hopeloos warrige bediening deed aan Fawlty Towers denken, wat ons ook al heel vrolijk maakte, en het publiek zorgde voor een vertrouwde  Welling-achtige sfeer.

DE ROBECO JAZZ-ZOMER

Het was een mooie jazz-zomer in het Amsterdamse Concertgebouw.

Peter Beets maakte een groot feest in de Kleine Zaal door twee echte operazangeressen mee te brengen:
Mezzosopraan Hetty Jansen (l.) en en sopraan Judith van Wanroij.

Zij zongen voornamelijk materiaal van Franse componisten (Bizet, Saint-Saens, Delibes, Debussy, Poulenc), met een flair en een allure die verbluffend goed combineerden met de uitbundige swing van pianist Peter Beets, zijn broer Marius op contrabas en drummer Martijn Vink.


Een week later presenteerde altsaxofonist Benjamin Herman in de Robeco Jazzclub in de kelder van het Concertgebouw het jonge piano- en zangtalent Daniël von Piekartz, die niet alleen waanzinnig op de piano tekeer ging, maar ook als een eigentijdse crooner nieuwe en oude songs ten gehore bracht, van Sly Stone en J.J. Cale, maar ook het obscure Smoke Dreams Of You, dat eerder alleen werd opgenomen door Fats Waller en Bryan Ferry.
   

De andere musici waren de vaste leden van Benjamin Hermans trio, bassist Ernst Glerum en drummer Joost Patocka.





Op vrijdag 15 augustus braxht de Robeco Jazzclub  een optreden van Erik Ineke met zijn band JazzXpress: bassist Marius Beets, pianist Rob van Bavel en als blazers de jonge trompettist Rik Mol en tenorist/basklarinettist Sjoerd Dijkhuizen.
Bij dit concert werd ook hun nieuwe cd Cruisin´ gepresenteerd door Bert Vuijsje, die de muziek omschreef als ´jazz uit de tijd van de jazz´.

l

Het was een mooie Robeco Jazz-Zomer.
Volgende week is er in de Robeco Jazzclub nog een vrijdagavondconcert met altsaxofonist Ben van Gelder, gitarist Reinier Baas en drummer Han Bennink.
En dan gaan we weer naar het Bimhuis.