BENEFIET VOOR HET NEDERLANDS JAZZ ARCHIEF

Het derde jaarlijkse Benefietconcert voor het Nederlands Jazz Archief op 7 december in het Amsterdamse Bimhuis was een aaneenschakeling van hoogtepunten.
Het begon al met de fantastische Dutch Concert Big Band onder leiding van drummer Kevin van den Elzen.
Daar trad als eerste solist op Ack van Rooyen (bijna 85), die liet horen dat jazz niet alleen de muziek van de jeugd is, maar ook van de eeuwige jeugd.

En ook de tweede solist, zangeres Fay Claassen, toonde vuur en klasse.
Ze begon sfeervol met My Funny Valentine, in duo met pianist Bert van den Brink.
Daarna zong ze nog twee nummers met de big band.

Het trio waarmee Theo Loevendie op zondagmiddagen in café Welling optreedt, de Wellingtonians, stond hierna op het programma. Helaas mag Loevendie op doktersadvies voorlopig niet meer blazen. Hij werd uitstekend vervangen door tenorist Yuri Honing, die tot besluit ook nog samen met Ack van Rooyen liet horen hoe leuk jazz is.

Theo Loevendie dirigeerde de Dutch Concert Big Band die zijn legendarische compositie Finch Eye (Vinkenoog) uitvoerde. Hier vertelt hij over zijn carrière.

De avond werd gepresenteerd door Koen Schouten,
Hier in gesprek met de directeur van het Nederlands Jazz Archief Paul Gompes.

Na de pauze een absoluut hoogtepunt: drie fameuze toppers van de Nederlandse jazzpiano:
Bert van den Brink, Guus Janssen en Rein de Graaff speelden samen op 2 vleugels en 1 piano drie stukken: Lennie's Pennies (uit het repertoire van Lennie Tristano), A Night In Tunisia en
What Is This Thing Called Love (inclusief Hot House).

De concert werd swingend afgesloten door de Hans Dulfer Band.

Eerder was de avond geopend met een sponsor-diner, voortreffelijk verzorgd door Sodexo,

De prachtig gedekte tafels in het restaurant met uitzicht op het nachtelijke IJ en de stijlvolle amuses.

Het menu bestond uit gerookte zalm vooraf, steak als hoofdgerecht en een schilderij als toetje.

Het diner werd muzikaal sfeervol ondersteund door Pigalle44, gespecialiseerd in Django-jazz.

HAPPY BIRTHDAY LOUIS VAN DIJK

Op vrijdag 28 november was er een muzikale feestavond rondom Louis van Dijk in de prachtige Bernard Haitink-zaal in het Conservatorium van Amsterdam. De dag ervoor had hij zijn 73ste verjaardag gevierd.
Het was een van de vele mooie evenementen in het kader van Amsterdam Jazz City 2014.

Hier speelt Louis van Dijk met zijn beroemde trio: Jacques Schols, bas en John Engels, drums.

De avond werd geopend door de Junior Jazz Unlimited Big Band onder leiding van Peter Guidi.
Dit zijn piepjonge leerlingen van de Muziekschool Amsterdam, onder wie de saxofoontalenten Joell Wilson en Daniel Keller. Er zaten veel meisjes in het orkest, zoals baritonsaxofoniste Senna Benaissa.

Vervolgens speelde de groep van tenorsaxofonist Lluc Casares (geen foto)

en het Peter Beets Trio met Marius Beets, bas en Joost van Schaik, drums

De avond werd gepresenteerd door Tamara Hoekwater, die we natuurlijk al kennen als zangeres.

Louis van Dijk kreeg ook een prijs. Deze Louis van Dijk Award werd de eerste keer aan hemzelf uitgereikt. Vanaf 2015 is het een jaarlijkse onderscheiding voor veelbelovende jonge jazzcomponisten en -arrangeurs.
Het  beeldje plus oorkonde werd uitgereikt door initiatiefnemer Cees Hamelink, een emeritus hoogleraar die lang geleden bas speelde in het eerste trio van Louis van Dijk.

Tot slot speelden Louis van Dijk en Peter Beets op twee vleugels een vlammend duet: Strike Up The Band van George Gershwin.

DENISE IS ELLA

Denise Jannah, 'Lady of Jazz', kruipt in de huid van Ella Fitzgerald, 'Queen of Jazz'.

In een prachtige show staat Denise  alleen op het podium met pianist Danny van Kessel.

Ze zingt onder meer Lady Be Good, My Heart Belongs To Daddy, That Old Black Magic en Nature Boy.

Tussen de songs door vertelt ze het verhaal van het leven en de carrière vol ups en downs van Ella Fitzgerald.

Om het historische effect te versterken trekt ze spelenderwijs tijdens de voorstelling een andere jurk aan.






















Een hoogtepunt is Basin Street Blues. Terwijl op de achtergrond een projectie van Louis Armstrong getoond wordt, zingt Denise een duet met zichzelf, waarbij ze de rollen van Ella en Louis meesterlijk afwisselt.

Gaat dat zien, nog tot half december in verschillende Nederlandse steden.

JAZZFOTO'S UIT DE TIJD VAN DE JAZZ

In Edam, aan het IJsselmeer, iets ten noorden van Volendam, ligt aan het water een zeilerspaviljoen waar 's winters een jazzclub is gevestigd: Mahogany Hall Jazzclub.

Hier treden vaak combo's van grote reputatie op,
bijvoorbeeld op 30 oktober Peter Beets
en op 20 november Michiel Borstlap.
Daarnaast zijn er regelmatig tentoonstellingen van jazzfoto's en jazzkunst.



Op zondag 12 oktober werd  een fototentoonstelling geopend.
Nachtwerk: jazzfoto's van Ronald Hoeben.
De meeste foto's zijn genomen in de jaren zeventig en tachtig.
Er hangen prachtige zwartwit portretten van onder anderen Stan Getz, Gerry Mulligan, Miles Davis, Count Basie, Charles Mingus en ook een paar grote kleurenfoto's.
Veel van deze foto's zijn verschenen in de Haagse Post bij stukken van Bert Vuijsje.


Het openingswoord werd gesproken door Martin Schouten, die jazzverhalen voorlas uit zijn nieuwe boek Kippensoep met Cor.




Daarna sprak Ronald Hoeben zelf een kort woordje vol ironische zelf-depreciatie.
Op de achtergrond de kleurenfoto van Rahsaan Roland Kirk met zijn vele saxofoons.

De middag werd muzikaal opgevrolijkt door Clous van Mechelen (met gipsbeen) piano en zang, en Rinus Groeneveld op tenorsaxofoon.

Er was nog een andere fotograaf aanwezig die zich onder meer op jazz specialiseert: Pieter Boersma - hier zie je hem in actie.

En natuurlijk was er, zoals altijd, een tafel waar je cd's van het Nederlands Archief kon kopen bij Bert Vuijsje.

De tentoonstelling Nachtwerk: jazzfoto's van Ronald Hoeben is nog tot 21 december te bekijken - tijdens concerten - in de Mahogany Hall Jazzclub, Zeevangszeedijk 7a in Edam.

Foto bovenaan: Zoot Sims, Concertgebouw Amsterdam, 26 februari 1971.

ONTROERENDE CD VAN TAMARA EN CEES

Der eerste Nederlandstalige jazz-cd  Ik zei ja van zangeres Tamara Hoekwater en Cees Hamelink werd gepresenteerd.
Samen met de  andere knappe mannen van het Bourgondisch Combo gaven ze een voorproefje op 3 oktober in de Amsterdamse Academische Club.







   




























De CD is opgedragen aan Seija, de vrouw van Cees Hamelink, die vorig jaar overleed.




Er staan louter Nederlandstalige nummers op, alle teksten zijn van de hand van Cees Hamelink, maar de muziek komt meestal uit het American Songbook.
Alleen het eerste nummer Voor Seija is instrumentaal. 
De teksten van de liedjes waren vaak zó raak, en de uitvoering door Tamara Hoekwater was zo doorleefd, dat je de ontroering onder het publiek kon voelen.


Op de CD staan echte juweeltjes, zoals Vragen  (In the Wee Small Hours of the Morning), vertaald door Cees Hamelink tot:
'In de uurtjes van de vroege ochtend  / als de wereld overal nog slaapt / dan dringt pas tot je door dat zij er niet meer is / en weet je weer hoe erg je haar nog mist'.
Daar kan niemand droge ogen bij houden.


Andere voorbeelden: Je moest het wel zijn - uiteraard It had to be you,  en  Of niet? Of niet? - That's All.








Cees Hamelink met zijn accordeon, Jacques Schols bas, en saxofonist Arthur Heuwekemeijer, die nooit zijn hoed af zet.






Een tevreden  glimlach van 'vader en dochter' - Cees' woorden.


De CD is verkrijgbaar via www.bourgondischcombo.com

en ook via http://www.tamara-hoekwater.nl 

AUTUMN IN NEW YORK

New York, The Big Apple, hier is de jazz nog levend en zijn er tientallen clubs met live-muziek.
Maar we zagen wel zeer bejaarde muzikanten, levende jazzlegendes.

In het chique Birdland hoorden we de 89-jarige jazz-zangeres/pianiste Barbara Carroll, die de tijd van Charlie Parker en Dizzy Gillespie op 52nd Street nog actief heeft meegemaakt.

Zo mooi en jong als op het affiche is ze niet meer, maar ze zag er prachtig uit, hoewel wat mager, in een donkergroene jumpsuit met prachtig rood opgestoken haar.

Ze was nog geestig en vol energie, vertelde grappige verhaaltjes tussen de nummers door.

Maar bovenal speelde ze kristalhelder op de piano.

Ze had een uitstekende bassist bij zich:
Jay Leonhart.

Ze speelde en zong onder meer:
Lullaby of Birdland & September in the Rain (als hommage aan George Shearing)
I Won't Dance
How About You
You Fascinate Me So
Have You Met Miss Jones
En een Ellington/Strayhorn-medley (Lotus Blossom, I Didn't Know About You, Things Ain't What They Used To Be)

Een onverwachte verrassing in Birdland. Daar kwam Rein de Graaff binnen met zijn vrouw Francien.
Niet om te spelen natuurlijk, maar gewoon als liefhebber die net als wij nieuwsgierig was naar deze beboplegende. Dat was een feestelijke ontmoeting natuurlijk.
De avond werd dan ook besloten met een gezamenlijk etentje in het uitstekende Italiaanse restaurant Scarlatto.

Op zondag gingen we naar een heel andere jazzclub, de net geopende piano-room Mezzrow, genoemd naar de roemruchte klarinettist Mezz Mezzrow, tevens schrijver van het even roemruchte boek Really The Blues.

In deze kelder in Greenwich Village was alleen een bar, geen restaurant, en de wijn kostte $ 10 per glas. Entree was $ 20 per persoon. 

Hier trad op Richard Wyands, een 86-jarige pianist die met alle groten uit de jazz heeft gespeeld.

De bassist was John Webber, maar die maakte minder indruk.

De enthousiaste eigenaar van de club, Spike Wilner, speelde vooraf nog even zelf op de piano.

 Bij de MET (opera) kon je buiten op een scherm de voorstelling binnen volgen. Ze speelden Mozarts Le Nozze di  Figaro. Je moest tickets hebben (voor buiten ook), maar doordat het nogal koud was, zat het niet vol en mochten wij er zo maar in.

Een mooi cultureel weekje in de zich altijd vernieuwende hoofdstad van de wereld.

Deze toren is gebouwd op Ground Zero, waar voorheen de Twin Towers van het World Trade Center stonden.