Een fantastische avond op maandag 8 februari:
Wynton Marsalis met zijn Jazz at Lincoln Center Orchestra in het Amsterdamse Concertgebouw.
Het was verrassend dat Marsalis niet vóór de band stond, maar gewoon links in de trompetsectie zat, vanwaar hij wel alle aankondigingen deed.
Op het repertoire werk van George Gershwin en Duke Ellington.
Ze openden meteen heel mooi met de Rhapsody in Blue in een arrangement van Billy Strayhorn, waarin de prominente klarinetpartij curieus genoeg door de baritonsaxofonist wordt gespeeld.
In Rialto Ripples, een van Gershwins vroegste ragtime-composities uit 1917, kwam ook de sousafoon aan bod.
Tegen het slot werd ook Ellingtons classic Mood Indigo vertolkt.
En in I Got Rhythm deed onverwacht een gastsolist zijn intrede:
Brad Mehldau.
De orkestleden keken gefascineerd toe hoe de beroemde pianist zich in de muziek mengde.
De volgepakte zaal reageerde met uitbundige ovaties, dus er kwam natuurlijk een toegift. Dat werd Gershwins Lady Be Good, door het Wynton Marsalis-kwintet met tenorist Walter Blanding.
