DUBBEL FEEST MET HET JOC

Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw (JOC) bestaat twintig jaar. 

Dat werd gevierd met twee feestelijke concerten in het Amsterdamse Concertgebouw.

Op zaterdag 29 juli werd de honderdste geboortedag van Ella Fitzgerald herdacht met een prachtig concert waarbij de Amerikaanse zangeres Patti Austin songs bracht die Ella destijds gezongen heeft, zoals A Tisket, A Tasket, The Man I Love en How High The Moon.

Vooraf sprak Bert Vuijsje even namens het Nederlands Jazz Archief. De opnamen van Ella Fitzgerald in het Amsterdamse Concertgebouw uit 1957 en 1960 zijn door het NJA voor het eerst uitgebracht. De cd Ella Fitzgerald: 's Wonderful kreeg in de Volkskrant, NRC Handelsblad en De Telegraaf  5 sterren en is nu te koop.

 

Een dag later, zondag 30 juli, was er een  Jubileumfeest Onder Vrienden.

De vrienden zijn solisten met wie de orkestleden in de afgelopen twintig jaar een speciale band hebben opgebouwd, een generatie musici met wie zij geschiedenis hebben geschreven, maar ook een jonge generatie solisten met wie zij nieuwe wegen gaan inslaan.
Er werd ook nieuw werk gespeeld, soms gecomponeerd door orkestleden, zoals Martijn van Iterson.

De gastsolisten waren zangeres Madeline Bell, fluitist Ronald Snijders, zangeres Simin Tander, de altsaxofonisten Tineke Postma en Ben van Gelder, en gitarist Reinier Baas.

De vaste dirigent van het JOC, de zwierige Amerikaan Dennis Mackrel, werd afgewisseld door Rob Horsting, die het JOC leidt bij de concerten in de zondagmiddagserie in Hotel Arena.
En bij dit jubileumconcert kon natuurlijk de oorspronkelijke dirigent Henk Meutgeert niet ontbreken.

Het waren twee mooie memorabele avonden. Wij wensen het orkest nog een mooi verder leven toe.

BRANFORD MARSALIS IN HET CONCERTGEBOUW

Op vrijdag 21 juli genoten wij van een fantastisch optreden in het Amsterdamse Concertgebouw van Branford Marsalis met zijn band: Joey Calderazzo piano, Eric Revis bas en Justin Faulkner drums.
De zanger, Kurt Elling, kon in het begin de zaal niet zo te boeien, maar in de song 'Practical Arrangement' van Sting wist hij in een prachtige verstilde sfeer een half uur lang het publiek tot geconcentreerde aandacht te brengen.
Van de toegiften maakten ze een waar spektakel, eerst Marsalis op tenorsax samen met alleen Kurt Elling in 'I'm A Fool To Want You', en daarna met de hele groep 'St. James Infirmary'. Branford Marsalis komt immers uit New Orleans.
Tot mijn spijt heb ik niet meer foto's kunnen maken. Een dame achter mij kon het licht van mijn telefoontje niet verdragen, zodat ze me voortdurend irritant op de schouder porde, terwijl in de zaal overal telefoontjes in actie te zien waren. Volgende keer beter, hoop ik.

TROMMELEN IN DE JAZZKERK

Weer zo'n fantastisch initiatief van Joost Patocka: in het landelijke Noord-Hollandse dorpje Aartswoud - waar hij sinds een paar jaar woont samen met zijn vrouw Francien van Tuinen en hun kinderen - organiseert hij regelmatig bijzondere jazzevenementen.

















Op zaterdag 3 juni was daar het eerste Trommelfestival. Jazz met focus op drummers.
En natuurlijk was het in dat prachtige kerkje uit 1880, ook wel genaamd Stompetoren. Er werd gespeeld door de Duitse slagwerker Jochen Rueckert en vier Nederlandse topdrummers: Han Bennink, Martijn Vink, Wouter Kühne en natuurlijk Joost Patocka zelf.


Binnen is een podium gemaakt met als decor een wand van platenhoezen.

De feestelijke dag werd geopend door speaker Wilfried de Jong, die een drumsolo van Max Roach stijlvol zichtbaar maakte met een strak dansje.

De eerste band was van drummer Jochen Rueckert, met saxofonist Mark Turner, gitarist Lage Lund en bassist Matt Penman.

Een speciale prijs voor jonge drummers werd door Joost Patocka uitgereikt aan de 21-jarige Wouter Kühne. De prijs is een 'brush' die tot kunstwerk is gemaakt door Han Bennink. 

Van de beroemde firma Zildjian was er ook nog een mooi cymbal voor de prijswinnaar.

Met zijn eigen trio demonstreerde Wouter Kühne hoe weergaloos goed hij nu al is. Samen met Gideon Tazelaar op tenor en Ties Laarakker op bas. 

Joost Patocka speelde met (bas)klarinettist Joris Roelofs, tenorist Lluc Casares Alcobé, altist Ben van Gelder en bassist Sean Fasciani. Onder meer twee composities van Misha Mengelberg en een prachtige vertolking van Duke Ellingtons Isfahan.

Dit superleuke festival verdient volgend jaar zeker voortzetting.

JOC IN DE KAPEL: GET ME TO THE CHURCH

Een mooie middag in de monumentale kapel van Hotel Arena in Amsterdam.
Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw (JOC) speelde op zondag 21 mei composities van de bandleden Joris Roelofs en Martijn van Iterson.
Het geheel werd geestrijk aan elkaar gepraat door de Vlaamse presentator en dichter Lucas De Man.

Joris Roelofs is lead-alt van het orkest, maar speelt ook weergaloos basklarinet.

Juan Martinez is op bariton het fundament van de saxofoongroep en tevens de artistiek directeur van het JOC.

Rob Horsting, hier voor het podium, was deze middag de dirigent. Hij arrangeert ook veel voor het orkest.
Het was het begin van een serie zondagmiddagconcerten in de kapel van Arena, die veel voor de toekomst belooft.

CHICK COREA IN AMSTERDAM

De kranten schreven er niet zo lovend over, maar ik vond het toch een ouderwets mooie avond op woensdag 10 mei 2017 in het Amsterdamse Concertgebouw.

Chick Corea piano, Eddie Gomez bas en Brian Blade drums speelden geroutineerd maar zeer professioneel, al klonk het soms misschien een beetje gelikt.

Chick Corea was voor de pauze keurig gekleed in een pak, na de pauze in vlotte jeans.

Bij de toegift kwam plotseling de beroemde Amerikaanse klassieke klarinettist Richard Stoltzman een nummertje meespelen, een gevoelvol Blue Monk.
 



 


Tot slot speelde het trio nog Corea's grote succesnummer Spain, ingeleid door het Concierto de Aranjuez.

JAZZ AHEAD! BREMEN APRIL 2017

Jazzahead! is een jaarlijkse internationale beurs in het Duitse Bremen, waar jazzmuziek wordt gepromoot en verhandeld. In een gigantisch gebouw, zoiets als de RAI, staan stands uit meer dan 100 landen, tot en met Estland en Azerbeidjan. Het is een grote ontmoetingsplaats voor muzikanten, concertorganisatoren, platenmensen en  producers.

Op diverse podia treden jazzbandjes op, een van de leukste vonden wij het Duitse trio Elf. Dat speelde verrassende eigen composities met een harde funk-beat en liet het publiek aan het eind kiezen uit twee covers: van Kraftwerk of van de Duitse punkgroep Blink-182. Kraftwerk won.

Hoog in de lucht midden tussen de stands hing zomaar (?) een gigantisch portret van de grootste jazz-ster ever, Miles Davis

Voor ons was het absolute hoogtepunt het optreden tijdens de Clubnight in een keldertje bij het conservatorium van Bremen: onze eigen Ack van Rooyen met een prima band.
Ack van Rooyen bugel, Rob van Bavel piano, Jeroen Manders tenorsaxofoon, Erik Robaart bas en Wim Kegel drums.

 

87 is Ack van Rooyen nu, maar hij speelt nog altijd met warmte en creativiteit. Ook zijn repertoire is verre van gemakzuchtig: na zijn favoriete opener The Touch Of Your Lips waagde hij zich ook aan tamelijk onbekende composities van Kenny Wheeler en Niels-Henning Orsted Pedersen.
Het was een memorabele afsluiting van een mooi lang jazzweekend.

JAZZ-ZONDAG IN WELLING

Op zondagmiddag 9 april speelden ze weer eens:

THEO LOEVENDIE EN DE WELLINGTONIANS

De Wellingtonians is een vaste groep die eens in de vier weken in café Welling in Amsterdam-Zuid speelt. Theo Loevendie op keyboard, Gideon Tazelaar tenorsax, Maarten van der Grinten gitaar, Mark Haanstra bas en Joost Lijbaart drums.

Deze keer werd Joost Lijbaart (die ongelukkig genoeg zijn pols heeft gebroken; we wensen hem snel beterschap) uitstekend vervangen door Steve Altenberg.
Hij speelde zeldzaam helder en trefzeker.


 

















 Gastsolisten waren de altijd gevoelvol spelende Angelo Verploegen op bugel en zangeres Martha Settler.

Angelo Verploegen kennen we natuurlijk nog van de Houdini's.

Tenorist Gideon Tazelaar is pas 19 jaar, maar klinkt al opmerkelijk volwassen.

Maarten van der Grinten liet zich ook als een echte bottleneck-bluesgitarist horen.




















Theo Loevendie is op doktersbevel overgestapt van saxofoon op keyboard,. maar blijft onverminderd creatief, blijkens zijn nieuwe, zeer charmante compositie Lazy Ted.

 Martha Settler kwam een van haar eigen liedjes zingen: Go See The Doctor,.

Buiten scheen de zon, maar binnen was het net zo vrolijk dankzij de muziek.
Tot een volgende keer over 4 weken.

R.I.P. MISHA MENGELBERG

Vanochtend vroeg, vrijdag 3 maart 2017,  is Misha Mengelberg gestorven, 81 jaar oud.
Een grootheid uit de Nederlandse muziekgeschiedenis, hoofdrolspeler in de jazz en impro, is niet meer. Zijn gezondheid was al jaren zwak. Op deze foto uit 2015 zien we hem in het Amsterdamse Concertgebouw met zijn trouwe manager Susanna von Canon.

 















In 2012 speelde hij nog met het ICP Orchestra in Heerenveen bij de opening van een grote tentoonstelling van Han Bennink's kunst.  De violiste is Mary Oliver.

EASY LIVING OP LA PALMA

Zomaar JAZZ op een mooie zondagmiddag in een van onze  favoriete restaurantjes tijdens onze vakantie op het zonnige eiland La Palma.
Vier Duitse Zwitserleven-genieters, kennelijk met een jazz-achtergrond, gaven een aardige show met The Real Book op de lessenaar. Ze treden regelmatig op als jazzkwartet en noemen zich Easy Living.

Pianist Dirk Güllemann is eigenlijk hoogleraar economisch recht in Osnabrück.  

Tenorsaxofonist Ralf Martens is een echte charmeur geweest - of nog steeds.
De groep speelde louter vertrouwd jazzrepertoire, zoals Blue Monk, Take The A Train, Autumn Leaves, Watermelon Man en All Blues.

Bassist Alexander Sputh heeft meerdere cd's gemaakt en zingt heel aardig zingt in de trant van Chet Baker.

Drummer Mash Temme is behoorlijk op jaren, maar laat horen dat hij een serieuze beroepsloopbaan in de jazz achter zich heeft.

Het was een mooie muzikale middag met prima eten en drinken in het aanbevolen restaurant La Mariposa.

ADO BROODBOOM TROMPET

Ado Broodboom trompet

door Ado Broodboom en Bert Vuijsje

Uitgeverij In de Knipscheer, verschijnt 11 maart 2017

 Ado Broodboom was in de jaren vijftig en zestig dé Nederlandse jazztrompettist, als stersolist bij de Ramblers en mede-oprichter van Boy's Big Band. 'Trompet? Dat was Ado Broodboom,' schreef Remco Campert. Hij maakte platen met Amerikaanse grootheden zoals fluitist Herbie Mann en saxofonist Lucky Thompson, en hij improviseerde de muziek bij drie voorstellingen van het toneelstuk Omzien in wrok. 

Hij is nu de negentig gepasseerd maar nog altijd een glasheldere raconteur, vol sterke anekdotes uit het muzikantenleven. Samen met journalist en jazzkenner Bert Vuijsje heeft hij een biografie in de ik-vorm gecomponeerd. Een leven, met sjeu, in spreektaal verteld.

Als zoon van een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader, die in 1925 sterft als Ado Broodboom twee jaar is, wordt hij 'opgevoed met Ligakoeken en klompen'. De lagere-schooljongetjes uit Amsterdam-Noord schelden hem uit voor 'neger', maar als hij tientallen jaren later met saxofonist Kid Dynamite speelt, voelt hij zich buitengesloten. 'In zijn ogen was ik helemaal geen Surinamer.'

Op twaalfjarige leeftijd heeft hij de trompet ontdekt. Dankzij lessen van Marinus Komst op het Amsterdamse conservatorium groeit hij uit tot een begaafd muzikant die in de jaren vijftig drie keer in de poll van jazzblad Rhythme tot de beste trompettist wordt uitgeroepen. Met combo’s en big bands toert hij vanaf de bevrijding tot in de jaren zeventig door Europa en daarbuiten: van Zweden (waar hij in 1953 voor het eerst groupies achter zich aan krijgt) tot Tanger (waar hij samen met een stonede Wessel Ilcken naar Arabische films gaat kijken), en van Bern in Zwitserland tot Carnegie Hall in New York.

Ado Broodboom trompet is een bron van informatie voor de connaisseur, en een feest voor de jazzliefhebber die wil weten wat een trompettist beweegt in zijn instrument een martelwerktuig te zien.

Het boek is rijk geïllustreerd, mede dankzij de plakboeken die Ado Broodboom vanaf 1937 zorgvuldig heeft bijgehouden. Het gaat vergezeld van een cd met muzikale hoogtepunten uit zijn carrière.

'Ard Schenk en Kees Verkerk, twee beroemde schaatsers. Speelde Verkerk ook niet trompet? Nee, dat was Ado Broodboom.'

Remco Campert (CaMu)

de Volkskrant, 12 november 2004

'Je moet een andere naam kiezen. Ik geef terzake dikwijls goed advies. Henk Meyer recommandeerde ik de naam Henk Romein Meyer. Jij zou bijvoorbeeld Ado Broodboom kunnen heten.'

Gerard Reve, Brieven aan Bernard S. 1965-1975

‘Ik ben nooit zo gek op die trompet geweest. Echt niet. Ik zei altijd: het is een van de ergste martelwerktuigen die er bestaan. Maar als je dan toevallig eens een keer een goede embouchure had en alles liep, dan was je de gelukkigste man van de wereld.'

Ado Broodboom

Bert Vuijsje (1942) schrijft sinds 1962 professioneel over jazzmuziek. Hij publiceerde de interview-bundels De Nieuwe Jazz (1978) en Jazzportretten (1983), in 2004 gevolgd door Rita Reys: Lady Jazz. In 2005 ontving Bert Vuijsje de Pierre Bayle-prijs voor muziekkritiek; het was de eerste keer dat deze Nederlandse prijs werd toegekend aan een auteur van buiten de klassieke muziek. In 2013 kreeg hij de Jazz Media Award voor bijzondere jazzjournalistieke prestaties.