BOY EDGAR HERLEEFT

In het stampvolle Amsterdamse Bimhuis werd op zondag 15 november herdacht dat Boy Edgar, bandleider, arts en wetenschapper, dit jaar 100 zou zijn geworden.
Een prachtige avond met een feestconcert door twee big bands met solisten, een live radio-uitzending, interviews en gesprekken, en de vertoning van films.

 

 

Met twee big bands bij elkaar - de band van David Kweksilber en de Konrad Koselleck Big Band - krijg je een record aantal trombones,
aan de piano (met hoedje) Theo Loevendie.

De enthousiaste dirigent Konrad Koselleck

David Kweksilber, klarinettist en bandleider

De avond werd gepresenteerd door Frank Jochemsen en Jaap Boots
 

Eerst was er een gesprek over Boy Edgar, met mensen die hem goed gekend hebben:

Gerrie van de Klei, zangeres en levenspartner, Boy's dochter Jane Edgar, en bassist Jacques Schols.

Gespreksleider Frank Jochemsen kennen we van jazz-zender Radio 6.

De hele avond werd ook live uitgezonden.

We zagen mooie oude films van Boy's Big Band uit de jaren zestig.

Hier Ado Broodboom trompet (in de film) in een optreden uit 1965.

De inmiddels 93 geworden Ado zat vergenoegd naast ons naar de oude beelden te kijken.

Hij kan er nog prachtig over vertellen.
Bert Vuijsje werkt samen met hem aan zijn levensverhaal - het boek is al bijna af.

  

Er werden beroemde stukken uit het repertoire van Boy's Big Band, zoals Theo Loevendie's Fincheye en Boy Edgar's eigen Competitive Challenge, live uitgevoerd door een unieke bezetting: de beide big bands gezamenlijk.
Een ander hoogtepunt was een Boy Edgar-compositie uit 1942 (!): Ratten op de trap. Dat kreeg een spetterende vertolking door de Konrad Koselleck Big Band.
 

Er traden uitstekende solisten op, bijvoorbeeld

zangeres Claron McFadden

trompettist Angelo Verploegen

Hans Dulfer liep nog even in en uit om een nummertje mee te spelen terwijl Gerrie van der Klei een kopje koffie dronk.

Werner Herbers, vroeger een geacht lid van het Concertgebouworkest, speelde een jazzsolo op zijn hobo.

en een feest is pas compleet als er ook een tapdanser is: Peter Kuit.

NACHTCONCERT

Het was een mooie traditie in de jaren vijftig en zestig: Amerikaanse jazzmusici kwamen naar Nederland en gaven in Scheveningen een avondconcert en in Amsterdam een nachtconcert.
Legendarisch waren die nachtconcerten, alle groten zijn er geweest: Count Basie, Thelonious Monk, Miles Davis, Oscar Peterson,
Wie daar toen niet bij is geweest, heeft er nog altijd spijt van. Gelukkig brengt het Nederlands Jazz Archief de onvergetelijke nachtconcerten nu uit op cd.

Soms proberen ze een oude traditie in ere te herstellen. en zo was er in de nacht van 7 op 8 november 2015 weer een nachtconcert in het Amsterdamse Concertgebouw.
Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw stelde zijn nieuwe dirigent voor: de Amerikaan Dennis Mackrel, opvolger van Henk Meutgeert.
Op deze foto staat Mackrel, tijdens de introductieborrel die voorafging aan het concert, naast Juan Martinez, baritonsaxofonist en artistiek directeur van de band.

Deze ambitieuze perfectionist uit New York, tevens arrangeur en drummer, heeft al een mooie carrière achter zich. Als laatste was hij vanaf 2013 leider van het postume Count Basie Orchestra.
Ze openden met Dizzy Gillespie's A Night In Tunisia, daarna volgde een prachtige bewerking van Coltrane's Giant Steps en vervolgens speelden ze Blues voor Pablo van Gil Evans, beroemd geworden door Miles Davis, nu met Ruud Breuls als voortreffelijke trompetsolist.

Helaas wist Dennis Mackrel niet echt een warm contact met het publiek te leggen. De sfeer van de legendarische nachtconcerten wilde maar niet terugkomen.
Wel zagen de orkestleden er pico bello uit in hun nieuwe McGregor-pakken (sponsor bedankt).
Ze vormden een groot contrast met de gast van de avond:
Christian Scott.

Deze sinds kort befaamde trompettist trad niet zozeer op als gastsolist, hij bracht zijn complete eigen band mee: twee drummers, een altsaxofonist, een pianist/toetsenist, een gitarist, een bassist en een fluitiste. Dit gezelschap installeerde zich tussen en voor het orkest.

Christian Scott begon meteen opgewekt met: 'Are you happy? Do you feel good?'

De oudere jazzliefhebbers voelden zich wellicht wat ongemakkelijk, maar een deel van het publiek, misschien speciaal voor hem gekomen, begon enthousiast te stampen en te klappen.

In deze merkwaardige muzikale combinatie werden tal van nummers gespeeld. Het Jazz Orchestra begeleidde als het ware een funkband.

Al met al een vrolijke muzikale nacht, maar de sfeer van vroeger bleef uit.